W 1871 roku amerykanin Albert Jones zastosował metodę ulepszania materiałów papierniczych do celów opakowaniowych, która polegała na pofalowaniu wstęgi papieru. Tak zaczęła się historia powstania tektury falistej. Natomiast w 1874 roku Oliver Long opracował metodę sklejania warstwy tektury płaskiej z warstwą pofalowaną, czyli opracował metodę powstawania tektury falistej dwuwarstwowej. Cztery lata później, tj. w 1881 roku, opracował metodę produkcji tektury falistej trójwarstwowej. Obie metody przyczyniły się do znacznego rozwoju tektury falistej na świecie. Jednak masową produkcję tektury falistej rozpoczęto na początku XX wieku we Francji, a z czasem w innych krajach Europy. Po zakończeniu II wojny światowej nastąpił wybuch przemysłu celulozowo – papierniczego, który wsparty został systemami elektronicznego przetwarzania danych i sterowania całym procesem produkcji.
W 1952 roku powołano we Włoszech związek europejskich producentów tektury falistej FEFCO (Federation Eurpeennee des Fabricants de Carton Ondule) z siedzibą w Paryżu. FEFCO przyczyniło się do wprowadzenia międzynarodowego znaku jakości produkcji, a razem ze związkiem ASSCO (European Association to Promote the Solid Fibreboard Case Manufacturers Industry) opracowali międzynarodowy kod konstrukcyjny opakowań tekturowych.
